Van de aardbodem verdwenen

Een reis door door ruimte

Naast de ingang van ARTIS ligt het Planetarium. Onder een reusachtig koepeldak kun je dagelijks vanuit je luie stoel even van de aardbodem verdwijnen. Op een ontdekkingstocht langs planeten en sterrenstelsels verandert de aarde in een nietig bolletje, als een kruimel in een woestijn. Ik zie een echtpaar de zaal verlaten, aan hun gezichten is te zien dat ze de voorstelling op hun eigen manier hebben ervaren. ‘Prachtig was het’, verzucht de vrouw. ‘Nou, ik ben in slaap gevallen’, zegt de man terwijl hij aandachtig het assortiment van het aangrenzende café bestudeert. ‘Die hele ruimte is voor mij een ver-van-mijn-bedshow’, vervolgt hij. 

Onmoeting met de algazellen

De vrouw kijkt verbaasd, maar voordat ze kan reageren heeft haar man weer het woord. ‘Ik stort mij liever op de schepsels van Moeder Aarde. Zoals die geit daarbuiten, geen idee wat het is. Kom, we gaan naar het informatiebordje.’ De vrouw volgt zonder iets te zeggen en ik loop achter ze aan.

Die ‘geit’ is een algazel. Vorig jaar zijn er jongen geboren. Behendig lopen de jonge algazellen met hun lange poten door het zand. De stokstaartjes met wie ze het verblijf delen trippelen voorzichtig achter ze aan. Algazellen staan bekend om twee lange kromme hoorns op hun kop. Bij jonge dieren kun je het beginnetje al zien. Twee scherpe punten steken als geslepen potloden boven hun ogen omhoog.

Aardse schoonheid boven buitenaards leven

‘Kijk, dit vind ik nou mooi’, wijst de man. ‘Ik snap niet dat mensen op zoek gaan naar buitenaards leven, terwijl we zoveel mooie aardbewoners hebben.’ De vrouw haalt haar schouders op. Misschien vindt zij de algazellen niet zo indrukwekkend. De kans is ook aanwezig dat ze al lang geleden besloot om de stelligheden van haar man voortaan te beantwoorden met zwijgzaamheid en schouderophalen. Hoewel mijn sympathie bij de vrouw ligt, voel ik mee met wat de man zegt. Ook ik heb genoeg aan de bewoners op aarde.

Van droom naar dierverzorger

De droom om astronaut te worden, is aan mij voorbij gevlogen. Mijn fascinatie voor dieren maakte dat ik dierverzorger werd. Ik hoef niet naar de maan, laat mij maar bij de algazellen. Al hebben algazellen meer gemeen met astronauten dan gedacht. Ook deze diersoort was lange tijd van de aardbodem verdwenen.

Terugkeer van de algazel

In de woestijnen en steppen van Noordelijk Afrika en het Midden-Oosten werd sinds het jaar 2000 geen algazel meer gezien. Op de Rode Lijst voor bedreigde diersoorten kreeg de soort de definitieve status: uitgestorven in het wild. Toch was van definitief uitsterven gelukkig geen sprake. In dierentuinen leefde de soort nog wel, wiens populatie middels een soortbehoudsprogramma in stand werd gehouden.

Afgelopen december werd de algazel wereldnieuws. Dankzij een succesvolle samenwerking tussen dierentuinen en natuurbeschermingsorganisaties is de uitgestorven algazel opnieuw uitgezet in het wild. De status van de algazel op de Rode Lijst is inmiddels opgeschoven van ‘uitgestorven in het wild’ naar ‘bedreigd’. 

Onze aardse missie 

Na een lange reis is de wilde algazel weer geland op de plek waar ze verdween. Soms is het goed om jezelf een astronautenperspectief op de wereld te gunnen, en te beseffen hoe uniek onze planeet is. Al eeuwen doorkruisen mensen land, zee en ruimte op zoek naar andere levensvormen. Nu wij steeds beter weten met welke aardbewoners we de planeet delen, is het onze taak om daadwerkelijk met ze te gaan samenleven. Daarvoor hoeven we ze maar één ding te geven: de ruimte.

Dit verhaal is door Job opgetekend als column voor Hollands Glorie.